Πολιτική για τους πολίτες ή για τις καρέκλες;
Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό: μαχαιρώματα για εξουσία, συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, πολιτικοί που αγωνίζονται για τη δική τους επιβίωση, ξεχνώντας ποιοι τους ανέβασαν εκεί
«Η πολιτική υπάρχει για τους πολίτες, όχι για τις καρέκλες.»
Αυτό δεν θα το έλεγε ούτε ο Σωκράτης σε συμπόσιο, αλλά ίσως θα έπρεπε. Είμαστε σε μια εποχή όπου τα «εσωτερικά μαχαιρώματα» και οι αγώνες για την εξουσία έχουν γίνει ένα «άθλημα» για τους λίγους, αφήνοντας τους πολλούς στο περιθώριο.
Η πραγματική αποστολή της πολιτικής, αν ανατρέξουμε στον Πλάτωνα, είναι η επιδίωξη του κοινού καλού. Όμως, πόσο κοινό μπορεί να είναι αυτό όταν, όπως παρατήρησε και ο ίδιος, “το σημαντικό δεν είναι να κυβερνά κανείς τους πολλούς, αλλά να κυβερνά τον εαυτό του”;
Τώρα, ποιος κυβερνά τον εαυτό του όταν όλα περιστρέφονται γύρω από τη διατήρηση της εξουσίας;
Τι μένει;
Ένας αγώνας χωρίς αρχές και στόχο, μια σκιά του αυθεντικού οράματος της πολιτείας. Ας θυμηθούμε τον Σωκράτη, που υποστήριζε ότι ο «καλός πολιτικός δεν αναζητά τη δόξα, αλλά την αλήθεια». Και η αλήθεια είναι αυτή: χωρίς πολίτες, η πολιτική είναι ένα κενό κέλυφος, κι οι καρέκλες δεν έχουν καμία αξία όταν δεν εξυπηρετούν το κοινό καλό.
Ας ξαναφέρουμε τους πολίτες στο προσκήνιο. Σαν να είπε ο Πλάτωνας: «Η δικαιοσύνη σημαίνει να ασχολείται κανείς με τα δικά του.» Και η πολιτική, για να είναι δίκαιη, πρέπει να ξαναγίνει των πολλών, όχι των λίγων.
«Εσωκομματικές εκλογές», «όργανα», «καταστατικά», «γραμματείες» και «κεντρικές επιτροπές». Όροι που ακούγονται συνεχώς στους πολιτικούς διαδρόμους, αλλά πόσο πραγματικά ενδιαφέρουν τον απλό κόσμο;
πως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου οι μάχες για καρέκλες, οι υπονομεύσεις και οι «κουκούλες» κυριαρχούν πάνω από τα ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας;
Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό: μαχαιρώματα για εξουσία, συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, πολιτικοί που αγωνίζονται για τη δική τους επιβίωση, ξεχνώντας ποιοι τους ανέβασαν εκεί.
Και τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν: Με τα προβλήματα των ανθρώπων θα ασχοληθεί κανένας; Την ώρα που άλλοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια, ο κόσμος αναζητά απαντήσεις για την ακρίβεια, την υγεία, την εκπαίδευση. Ποιος θα ακούσει και θα δράσει γι’ αυτά που πραγματικά μετράνε; Η πολιτική, όμως, πρέπει να είναι για τους πολίτες, όχι για τα προσωπικά συμφέροντα. Πρέπει να υπηρετεί το κοινό καλό, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολλών και όχι να εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες των λίγων. Η λέξη “πολιτική” προέρχεται από το «πολίτης» – κάτι που συχνά ξεχνιέται στις μέρες μας. Στην εποχή μας, έχει χαθεί η έννοια του πολίτη ως κεντρικού πρωταγωνιστή στη διαμόρφωση της κοινωνίας. Ο πολίτης έχει γίνει απλός παρατηρητής σε ένα παιχνίδι εξουσίας που παίζεται ερήμην του. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στα εσωτερικά μαχαιρώματα και να ξαναβάλουμε στο προσκήνιο τις ζωές των ανθρώπων. Να επαναφέρουμε την πολιτική στην αρχική της αποστολή: να υπηρετεί τους πολίτες, τις ανάγκες τους και το συλλογικό καλό. Γιατί χωρίς τους πολίτες, η πολιτική είναι απλώς ένας κενός τίτλος και οι καρέκλες ένα παιχνίδι χωρίς νόημα.
