Τι είναι τελικά ο Πεπ Γκουαρδιόλα: Γκουρού του ποδοσφαίρου ή απλώς ένας πολύ καλός… γήινος προπονητής;
Από το βράδυ της 4ης Μαΐου ο Πεπ Γκουαρντιόλα βρέθηκε ξανά -σε λιγότερο από ένα χρόνο- μέσα σε μία δίνη συζητήσεων.
Επειδή το να μιλάς για την… αποτυχία πρόκρισης στον τελικό του Champions League -με αναφορά στον τρόπο και το… χρόνο- της Μάντσεστερ Σίτι, σημαίνει κυρίως να μιλάς για τον προπονητή της.
Η συζήτηση για τον Καταλανό είναι “συμμετοχή” σε μια σταυροφορία, σε έναν… πόλεμο που δεν μπορεί να τελειώσει με ανακωχή, αλλά μόνο με αφανισμό εκείνων που δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς αποχρώσεις, είτε λευκό είτε μαύρο.
Είτε άγιος, είτε αιρετικός. Λίγοι χαρακτήρες ήταν τόσο πολωτικοί. Και αυτός είναι τόσο αγαπητός, όσο και μισητός. Οι δικοί του Απόστολοι του πραγματοποιούν μία “διδασκαλία” που βασίζεται στην ουσία. Φτιαγμένη στην Μπαρτσελόνα, όπου κάθε “ερμηνευτής” ήταν σολίστ κι ορχήστρα ταυτόχρονα, όπου η ομορφιά του ποδοσφαίρου του, γίνεται ο φορέας των ηθικών αξιών. Μια πορεία που δεν έχει ξεθωριάσει με το χρόνο, αλλά έχει αποκτήσει ένταση.
Ο Γκουαρντιόλα δεν προπονεί μόνο, αλλά φέρνει επανάσταση. Δεν αλλάζει τη θέση των παικτών του στο γήπεδο, αλλά ερμηνεύει τους ρόλους, διαμορφώνοντας τις κλασικές ιδέες του τερματοφύλακα, πλάγιου αμυντικού, επιθετικού. Κάθε ιδέα αναγκάζεται να εξελιχθεί ξανά. Προχωρώντας σε μια ανατροπή του προκαθορισμένου ποδοσφαίρου, που τον μετέτρεψε στον σημαντικότερο προπονητή των τελευταίων τριάντα ετών. Και δεν υπάρχει ήττα, όσο οδυνηρή κι αν είναι, που μπορεί να επηρεάσει αυτήν την εικόνα. Είναι από τους λίγους, που κερδίζουν ακόμα κι όταν χάνουν. Επιδιώκοντας και καταφέρνοντας μια παθιασμένη και μάλλον πιστή ανάγνωση στην πραγματικότητα.
Ο Γκουαντιόλα παίζει με την υπερβολική έκθεση των ΜΜΕ, τα τρέφει με τις μπλούζες του, με τις χειρονομίες του, με την πολιτική του δέσμευση. Οι συμπεριφορές του φαίνονται τόσο μελετημένες στο τραπέζι όσο και τα σχέδιά του.
Ο Πεπ έχει γίνει ένας γκουρού, ένας σχεδιαστής που δανείστηκε το ποδόσφαιρο, ένας Στιβ Τζομπς με παπούτσια με τάπες. Μία ανάλογη συζήτηση μ’ αυτή που γίνεται τώρα είχε προηγηθεί μετά τη βραδιά της 29η Μαίου 2021 και το χαμένο -απέναντι στην Τσέλσι- στον τελικό του Champions League. Τότε ήταν η επιλογή να εγκαταλείψει τον αμυντικό μέσο (Ρόδρι ή Φερναντίνιο), μεταφέροντας πιο πίσω τον Γκιντογκάν, κορυφαίο σκόρερ της σεζόν, κάτι που τελικά επέτρεψε στην Τσέλσι να αξιοποιήσει στο έπακρο τα χαρακτηριστικά της.
Μία επιλογή που κυρίως επιβεβαιώνει τη συνέπεια σε εκείνους που τον κατηγορούν, όχι επειδή είναι ιδιοφυΐα, αλλά επειδή θέλει να κερδίζει με τρόπο που να επιβεβαιώνει την ιδιοφυΐα του. Ίσως τελικά, ο προπονητής που έκανε την μεγαλύτερη επανάσταση στο ποδόσφαιρο, δεν είναι επίσης ο πιο επιτυχημένος. Και ίσως δεν θέλει καν να είναι…
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Λονδίνο, Βρετανία
