Η μάνα σου

Πεμπέ Αλιέ*
(με αφορμή τη γιορτή της μητέρας)

«Την πιο όμορφη μουσική την άκουσα από εσένα, η πιο γλυκιά μελωδία στους χτύπους της καρδιάς σου.  Στιγμές  δυνατές και ανεπανάληπτες εκείνες που συνάντησα τη μορφή σου με το βλέμμα μου. Μια τόση δα μικρή κουκκίδα  ήσουν  και άλλαξες  τη ζωή μου.

Κάθε ξημέρωμα  με έφερνε όλο και πιο κοντά σου, στη στιγμή που θα κοίταζα τα μάτια σου. Παιδί μου! Οι ώρες μέχρι να σε βρω, οι μέρες και οι μήνες με έκαναν δυνατή για να μπορέσω να είμαι ο βράχος  που πάνω του θα χτυπούν τα κύματα από τις μπόρες της ζωής σου.
Αυτή η πιο γλυκιά  του κόσμου αναμονή μέχρι να σε αγγίξω  και να μυρίσω τα μαλλιά σου με έκανε μάνα πριν σε γεννήσω. Το πρώτο κλάμα σου και η πρώτη επαφή σου με το σώμα μου, εσύ να πίνεις το γάλα μου και εγώ να ξεδιψώ μαζί σου. Παιδί μου, είμαι η μάνα σου.

Η μάνα σου είμαι και κλαίω από υπερηφάνεια, η μάνα σου ήμουν ακόμη και όταν με τόση λαχτάρα  περίμενα να σε βρω μέσα μου. Η μάνα σου ήμουν από τότε που γεννήθηκα, σε λαχτάρισα, σε ονειρεύτηκα, έκανα ταξίδια μαζί σου, έγινα η μάνα σου κρυφά από όλους, ήξερα πώς θα είσαι, σε είχα γνωρίσει, στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, στο πετσί και στις ανάσες μου.
Είμαι η μάνα για όλες εκείνες που ψάχνουν το παιδί τους και παλεύουν, είμαι η μάνα για όλες εκείνες που τα κρατούν στην αγκαλιά τους. Είμαι η μάνα εκείνων των γυναικών που δεν βρήκαν ώμο να κλάψουν, είμαι η μάνα τους και ας μην γνώρισα καμία από αυτές.

Πονώ όσο πονούν και εκείνες, λαχταρώ όσο τίποτα στον κόσμο, ελπίζω να συναντηθούν αυτές οι ψυχές, πιστεύω στα θαύματα γιατί εσύ είσαι το δικό μου. Είμαι η μάνα που σε θέλησε όσο άνθρωπος δεν θέλησε τίποτα άλλο στη ζωή του. Είμαι η μάνα που προσπάθησε και πλήγωσε το κορμί της αμέτρητες φορές και έγινε  φύλακας και ζεστή φωλιά για εσένα μέχρι να βρεθείς κοντά μου.
Παιδί μου, είμαι η μάνα σου.

Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες, σε όσες έχουν χάσει τα παιδιά τους, σε όλες εκείνες που προσπαθούν ακόμη.
Σε εκείνες που τα έχασαν πριν τα γνωρίσουν, σε εκείνες που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρίες σε εκείνες που δεν τις τρομάζει η λέξη σε εκείνες που την άκουσαν σαν «κατηγορία» όταν δεν τα κατάφεραν.

Με τιμή, αγάπη και σεβασμό
σε όλες τις Μανούλες
Πεμπέ Αλιέ

* Η Πεμπέ Αλιέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο όπου ζει και εργάζεται ως επαγγελματίας υγείας από τον Σεπτέμβριο του 2000 στο Γενικό Νοσοκομείο της Ρόδου.
Ξεκίνησε να ασχολείται με τη συγγραφή το 2015 με ένα παραμύθι που είχε εκδοθεί για φιλανθρωπικό σκοπό από τις εκδόσεις Βερέττα και τη συμμετοχή των μελών των Συλλόγων «Μαμάδες της Ρόδου» και «Επιλέγω Ζωή» με την επιμέλεια της Αναστασίας Κορινθίου.

Συνέχισε τα επόμενα χρόνια να συμμετέχει στις συλλογές διηγημάτων των εκδόσεων Βερέττα «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» με τα διηγήματα: 2015 «Το σκουριασμένο ποδήλατο» το 2016 με το διήγημα «Τα Σάββατα», 2017 «Λευτερης οπως λέμε Λευτεριά» και 2018 με το διήγημα «Όχι δεν είμαι εγώ».

Το 2018 δημοσίευσε το πρώτο προσωπικό της βιβλίο- παραμύθι από τις εκδόσεις Βερέττα με πρωταγωνίστρια την Αγάπη, ένα παιδί με σύνδρομο down. Η παρουσίαση επίσης φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς δώρισε όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις των βιβλίων στον σύλλογο «ΠΝΟΗ» (Σύλλογος Γονέων- Κηδεμόνων και Φίλων Ατομων με Αναπηρία Δωδεκανήσου). Παράλληλα συμμετείχε με κείμενα της στην Σελίδα ΜΟΝΌΚΛ και Nilya.

Το 2018 πήρε μέρος στον διαγωνισμό διηγήματος «Ιστορίες του τόπου μας» των εκδόσεων I-write όπου έλαβε το δεύτερο βραβείο και έπαινο για το διήγημα της «Η κόρη του Αλί -Μεχμέτ».
Το 2019 δημοσίευσε το πρώτο μικρό της μυθιστόρημα με τίτλο «Δεύτερη ζωή στο πατρικό μου» των εκδόσεων Βερέττα με θέμα τη γυναικεία κακοποίηση.
Το 2021 παρουσίασε το παραμύθι «12 μήνες με την Αγάπη» από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο, ένα παραμύθι με ιστορίες απο τους δώδεκα μήνες του έτους και καθε μήνα μια διαφορετική ιστορία με τα ήθη και τα έθιμα του συγκεκριμένου μήνα.