Λιχαδονήσια: Μπάνιο και φαγητό στις «Σεϋχέλλες της Ελλάδας», 2,5 ώρες από την Αθήνα
Αίσθηση απέραντου γαλάζιου μεταξύ βόρειας Εύβοιας και Καμένων Βούρλων, σε νησίδες με χρυσή άμμο κι ένα σπάνιο ναυάγιο στον βυθό
Αν και κατά καιρούς γράφονται διάφορες υπερβολές, η Ελλάδα είναι πράγματι μια χώρα με πολλούς υπέροχους τόπους, στην οποία κρύβονται και γωνιές που δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν σε σύγκριση με κάποιους πολυδιαφημισμένους τροπικούς παραδείσους.
Ανάμεσα σε αυτές τις γωνιές συγκαταλέγονται και τα Λιχαδονήσια: 7 ακατοίκητες νησίδες με χρυσή άμμο και αίσθηση απέραντου γαλάζιου, που βρίσκονται μεταξύ της βόρειας Εύβοιας και της απέναντι ακτής της Φθιώτιδας. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί από όσους τα έχουν επισκεφθεί κάνουν λόγο για τις «Σεϋχέλλες της Ελλάδας». Τηρουμένων όλων των αναλογιών, ασφαλώς –γιατί, όσο κι αν εντυπωσιάζουν τέτοιοι τίτλοι, δημιουργούν και προσδοκίες.
Τα Λιχαδονήσια λέγονται έτσι λόγω του οικισμού της Λιχάδας στη βόρεια Εύβοια, ο οποίος και βρίσκεται έναντί τους από την πλευρά του Ευβοϊκού κόλπου, με την παραλία της (τον λεγόμενο Κάβο) να απέχει μόλις 1 χιλιόμετρο. Η άλλη τους πλευρά βρέχεται από τον Μαλιακό κόλπο, με τα Καμένα Βούρλα να είναι η κοντινότερη κωμόπολη της ηπειρωτικής ακτής.
Το προφίλ των νησιών
Τα Λιχαδονήσια (παλιότερα γνωστά και ως Λιχάδες) απηχούν τη μυθολογική μορφή του Λίχα –ήταν ο δούλος που παρέδωσε στον Ηρακλή τον μοιραίο χιτώνα της Δηιάνειρας. Θεωρώντας τον υπεύθυνο για δόλο μόλις κατάλαβε ότι ήταν δηλητηριασμένος, ο Ηρακλής τον εκσφενδόνισε στον Μαλιακό κόλπο, με τα κομμάτια του άτυχου άνδρα να σχηματίζουν τη νησιωτική συστάδα, ύστερα από παρέμβαση του Ποσειδώνα.
Η επιστημονική πραγματικότητα, βέβαια, κάνει λόγο για τμήματα γης που αποκόπηκαν από τη βόρεια Εύβοια εξαιτίας ηφαιστειακής δραστηριότητας, γενόμενα νησιά. Στα αρχαία χρόνια εικάζουμε μάλιστα ότι είχαν και μεγαλύτερο μέγεθος από το σημερινό, μέχρι που τμήματά τους βυθίστηκαν ξανά κατά τη διάρκεια ενός καταστροφικού σεισμού το 426 π.Χ.
Η μεγαλύτερη και πιο γνωστή νησίδα της συστάδας είναι η Μονολιά, που βρίσκεται και βορειότερα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν η Μεγάλη και η Μικρή Στρογγυλή (η οποία είναι πιο γνωστή ως Μικρό Λιχαδονήσι), ο Βορήας, το Στενό, η Βαγιά και το Λιμάνι –με τις υπόλοιπες, ακόμα μικρότερες προεξοχές εδάφους, να ομαδοποιούνται ως «Ποντικονήσια».
Κατά τα ρωμαϊκά χρόνια φαίνεται ότι οικοδομήθηκε υδραγωγείο στη Μεγάλη Στρογγυλή, ενώ η Μονολιά είχε αποκτήσει κι έναν μικρό, μόνιμα εγκατεστημένο πληθυσμό ως το 1920. Ωστόσο ο οικισμός που δημιουργήθηκε εκεί εγκαταλείφθηκε σταδιακά μετά τη δεκαετία του 1960, καθώς η έλλειψη ρεύματος και νερού αποδείχθηκαν σταθερά προβλήματα: τελευταία φορά που απογράφηκαν κάτοικοι στα Λιχαδονήσια ήταν 5 άτομα το 1981. Τα εγκαταλειμμένα σπίτια της Μονολιάς είναι ακόμα ορατά.
Πώς θα πάτε στα Λιχαδονήσια
Η συντομότερη διαδρομή για όσους ξεκινήσουν από την Αθήνα είναι μέσω Φθιώτιδας. Υπολογίστε ότι θα διανύσετε τα 177 χιλιόμετρα της απόστασης προς τα Καμένα Βούρλα σε 1 ώρα και 55 λεπτά και ότι θα χρειαστείτε άλλα 35 λεπτά για να περάσετε στα νησιά με τα καραβάκια που εκτελούν τα σχετικά δρομολόγια από τη μαρίνα της κωμόπολης –σύνολο 2,5 ώρες.
Εναλλακτικά μπορείτε να έρθετε και μέσω Λιχάδας, ωστόσο θα σας πάρει (συνολικά) 4 ώρες και θα πρέπει να συνυπολογίσετε ότι το οδικό δίκτυο δεν είναι και το καλύτερο. Δρομολόγια εκτελούνται με καΐκι και από τον Άγιο Γεώργιο, παραθαλάσσιο χωριό της Εύβοιας σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από τη Λιχάδα. Από όπου κι αν προτιμήσετε να έρθετε, πάντως, χρήσιμο είναι σε περιόδους αιχμής (Αύγουστο και Σαββατοκύριακα) να φτάσετε στα καραβάκια 1 ώρα νωρίτερα από αυτή που σκοπεύετε να ξεκινήσετε, ώστε να κανονίσετε τις κρατήσεις σας.
Είναι απαραίτητο να σημειώσετε, επίσης, ότι τα Λιχαδονήσια δεν είναι προσβάσιμα όλο τον χρόνο. Η σεζόν συνήθως διαρκεί από Μάιο μέχρι αρχές Οκτώβρη (αναλόγως και του καιρού). Για τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για δρομολόγια, αλλά αν σκοπεύετε να πάτε Μάιο ή Σεπτέμβριο καλό είναι να τσεκάρετε πρώτα τι ισχύει. Φυσικά όσοι διαθέτουν δικό τους σκάφος δεν δεσμεύονται από τέτοιους προγραμματισμούς.
Μπάνιο, καφές και φαγητό στα Λιχαδονήσια
Η τουριστική ανάδειξη των νησίδων κατά τα τελευταία 20 χρόνια –κατά κύριο λόγο από απογόνους ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν κάποτε εκεί– τις έχει μετατρέψει σε προορισμό που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής. Και μάλιστα όχι μόνο εντός Ελλάδας, αλλά και διεθνώς, καθώς οι «χρυσές» αμμουδιές, τα γαλάζια νερά και η αίσθηση εξωτικού παραδείσου προσελκύουν σταθερά και πολλούς Ευρωπαίους επισκέπτες.
Η περιήγησή σας στις ομορφιές των Λιχαδονησιών ξεκινάει από την ώρα που θα επιβιβαστείτε στα καραβάκια, καθώς αφιερώνουν κάποιον χρόνο ώστε να σας γυρίσουν στα νερά τους. Έχετε έτσι την ευκαιρία να δείτε και τα μικρότερα, καταπράσινα νησάκια, αλλά και να παρατηρήσετε δελφίνια ή τον μικρό πληθυσμό από φώκιες μονάχους-μονάχους που έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής εδώ και μερικά χρόνια.
Τα καραβάκια θα σας φέρουν έπειτα στις οργανωμένες παραλίες, όπου θα βρείτε ομπρέλες και ξαπλώστρες και θα παραμείνετε μέχρι την ώρα της επιστροφής σας (η οποία είναι δεσμευτική). Λάβετε υπόψη ότι δεν γίνεται να κολυμπήσετε σε άλλη παραλία πλην αυτών, γιατί το ηφαιστειογενές έδαφος των νησίδων δεν το επιτρέπει.
Πιο γνωστή ανάμεσα στις δύο παραλίες παραμένει αυτή της Μονολιάς με τα ζεστά και ρηχά νερά (ορισμένοι τη λένε «Boho»), όπου υπάρχει και η περίφημη πια καντίνα της οικογένειας Λυμπέρη. Εκεί θα βρείτε καφέ, νερό, αναψυκτικά και κρύες μπύρες, αλλά και ούζα, καθώς και φαγητό: τα κάρβουνα στο πίσω μέρος μένουν μονίμως αναμμένα όσο υπάρχουν επισκέπτες στο νησί και βγάζουν σαγανάκια, σαρδέλες, χταπόδια και ψητά καλαμάρια και βεβαίως σουβλάκια –με σαλάτες και τηγανητές πατάτες ως συνοδευτικά.
Η δεύτερη οργανωμένη παραλία έχει διαμορφωθεί κατά τα τελευταία χρόνια στο Μικρό Λιχαδονήσι και είναι γνωστή ως Νέα Παραλία. Εδώ έχει ανοίξει το beach bar «Mikro Lichadonisi», που αναμένεται να ξαναλειτουργήσει φέτος το καλοκαίρι.
Τι άλλο αξίζει να κάνετε όσο θα βρίσκεστε στα Λιχαδονήσια
Παρότι δεν γίνεται να κάνετε μπάνιο σε άλλες παραλίες πέρα από τις ήδη οργανωμένες, μπορείτε να τριγυρίσετε στα νησάκια. Σε μόλις 3 λεπτά από την αμμουδιά της Μονολιάς, λ.χ., θα βρεθείτε στον παλιό οικισμό, όπου θα δείτε τα εγκαταλειμμένα σπίτια και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Λιχαδονησίων, η οποία ακόμα στέκει σε καλή κατάσταση. Μάλιστα τελεί και γάμους κατά καιρούς, καθώς κάποια ζευγάρια αποζητούν την ιδιαιτερότητα του τοπίου.
Στη Μεγάλη Στρογγυλή, που θεωρείται κορυφή υποθαλάσσιου ηφαιστείου, τα λείψανα υδραγωγείου φανερώνουν ότι υπήρχαν κάτοικοι κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Στις δικές μας μέρες δεσπόζει ένας πέτρινος φάρος 9 μέτρων στην κατάφυτη κορυφή, γύρω από τον οποίον υπάρχουν ερείπια ενός βυζαντινού μοναστηριού του 12ου αιώνα, όπου μόνασε ο Όσιος Γρηγόριος ο Μυροβλήτης. Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1870.
Αξίζει βέβαια να περάσετε και από το σπάνιο ναυάγιο στα δυτικά της Μονολιάς και του Μικρού Λιχαδονησίου, το οποίο είναι ορατό και δίχως να καταδυθείτε. Πρόκειται για το γερμανικό τσιμεντόπλοιο «Pioneer I», το οποίο μετέφερε εφόδια και πολεμικό υλικό είτε για τις κατοχικές αρχές των γύρω περιοχών, είτε για το σώμα Afrika Corps, το οποίο πολεμούσε για λογαριασμό των Ναζί στη βόρεια Αφρική.
To «Pioneer I» έπεσε ωστόσο θύμα βομβαρδισμού (1943) και βούλιαξε σε κυμαινόμενο βάθος 9 με 16 μέτρων, πριν ολοκληρώσει την αποστολή του. Η τεχνολογία τσιμέντου με την οποία έχει κατασκευαστεί αναπτύχθηκε ειδικά από τον γερμανικό στρατό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη χάλυβα. Γι’ αυτό και η σπανιότητα του συγκεκριμένου ναυαγίου: υπάρχουν μόλις 2 ναυαγισμένα τσιμεντόπλοια σε όλον τον κόσμο.
