Μίλα «Σοφία», 1107 ή 197, περιμένουν τηλεφώνημα…..

Μίλα «Σοφία», 1107 ή 197, περιμένουν τηλεφώνημα 1107 για ανηλίκους, 197 για ενηλίκους. Γραμμή 24ωρης υποστήριξης. Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Το χέρι βοηθείας στην επόμενη/ο είναι το ύψιστο χρέος μας. Εν τη πράξει. Τα συναισθήματά μας οφείλουν να πατάνε σε πρακτική διεξόδου, για να έχουν μπέσα ουσιαστικής ενσυναίσθησης Ρέα Βιτάλη

Βιάζομαι να το μεταδώσω: 1107 για ανηλίκους, 197 για ενηλίκους. Τηλεφωνική γραμμή 24 ωρών λειτουργίας.

Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Γιατί αν η προτροπή «Μίλα!» δεν συμπορευτεί με κοινωνική «αγκαλιά» διεξόδου, δεν έχει κατορθώσει σκοπό. Δεν έχει πάρει τρυφερά και συνάμα ενθαρρυντικά από το χέρι την επόμενη «Σοφία» και «Σοφό».  Αγαπημένοι μου αναγνώστες, η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα.

Την εκβράζει κάθε πόρος αυτού που δεν τη δικαιούται και την αποδιώχνει πλήρως αυτός που θα έπρεπε να τη νιώθει. Η Σοφία Μπεκατώρου κατονόμασε στον εισαγγελέα τον άνδρα που την κακοποίησε Πατήστε εδώ Υπάρχει και άλλο. Ενώ ο θύτης λειτουργεί απολύτως άλογα, αχαλίνωτα, ανέμελα, ξέφρενα, το θύμα υπερεκκρίνει λογική, στήνει αλληλουχίες «λογικής» και φόβου. «Αν το έλεγα στους γονείς μου, θα μου σταματούσαν την ιστιοπλοΐα», «Έχοντας μόλις αποκτήσει δικαίωμα στο όνειρο, αν μιλούσα, αυτό μπορεί να κατέρρεε».

Μπορεί σε κάποια άλλη γυναίκα να φόβιζε η σκέψη: «Αν το μάθαινε ο πατέρας μου, θα τον σκότωνε». Βλέπετε, ως επί το πλείστον, οι θύτες είναι πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Και σαδιστικά τυγχάνουν περισσότερης ζεστασιάς και υποστήριξης, ακόμα και από το οικογενειακό περιβάλλον τους, που προτιμά «να κλείσει τα μάτια» για να μην γκρεμιστεί το δικό τους σκάρτο οικοδόμημα. Έτσι, ακόμα και αν κριθεί ένοχος, πάντα θα τον συνοδεύει μια υποψία αθωότητας. Σκεφτείτε την υπόθεση Στρος Καν. Εν αντιθέσει προς το θύμα, που θα βιώσει παγερή μοναξιά και αέναη καχυποψία ενοχής και γενναίας αμφισβήτησης.

Με συντάραξε, όπως τους περισσότερους, η εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου. Αντανακλαστικά έφερνα στη σκέψη μου την κάθε «Σοφία» ή τον κάθε «Σοφό». Βεβαίως, επανήλθαν στη μνήμη και δικές μου ιστορίες. Ένα στα τριάντα (1/30) παιδιά έχει βιώσει κάποια μορφή βιασμού ή απόπειρας βιασμού, όπως λένε τα στοιχεία. Αντίστοιχες κακοποιήσεις στιγματίζουν και αγόρια. Σε ένα σωρό περιβάλλοντα. Στο σχολικό, στο αθλητικό, στο φιλικό, στο οικογενειακό. Για φαντάσου το τελευταίο. «Το οικογενειακό»;

Πόσο, ακόμα πιο περιπλεγμένα τα πράγματα! Βιασμός εκ των έσω. Βέβαια, σε όποια περίπτωση, το τραύμα είναι τραύμα. Δεν έχει χρόνους επούλωσης, είναι τραύμα εις το διηνεκές. Αλλά συνειδητοποιώ, ακόμα μια φορά, ότι στο κυνήγι της αποκατάστασης της αλήθειας, στην αγριότητα δηλαδή μιας αναβίωσης, το θύμα τραυματίζεται διπλά. Είναι μια δεύτερη μαρτυρική διαδικασία.

Διαβάζοντας, για παράδειγμα, την ανακοίνωση της Ομοσπονδίας… Τόσες λέξεις και ούτε ένα «Λυπούμαστε», μια εκδήλωση κινητικότητας αυτούσιας, ενσυνείδητης. Αν αυτά για Ολυμπιονίκη, ενήλικη πια… Σκέψου για μικρό κορίτσι;   Η ψυχή μου αποδίδει όλον τον σεβασμό στη Σοφία και κάθε Σοφία και Σοφό, για μια ατελείωτη διαδρομή ψυχής αιματηρή, κοπιώδη, σπαρακτική.

Για την ακύρωση της ανεμελιάς, της αθωότητας που δικαιούται κάθε παιδί. Για μια διαδρομή αενάως  μοναχική. Από το σκοτάδι στη χαραμάδα φωτός. Μακάρι στο φως.  Ασμένως θα κλείσω το κείμενό μου όπως το άρχισα: 1107 για ανηλίκους, 197 για ενηλίκους.

Γραμμή 24ωρης υποστήριξης. Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Το χέρι βοηθείας στην επόμενη (-ο) είναι το ύψιστο χρέος μας. Εν τη πράξει. Τα συναισθήματά μας οφείλουν να πατάνε σε πρακτική διεξόδου, για να έχουν μπέσα ουσιαστικής ενσυναίσθησης. Το «Μίλα!» να ακολουθείται από ένα: «Είμαι εδώ να κάνω, για σένα και μαζί σου, αυτό που πρέπει».