Μνημόσυνο του Ιωάννη Ζίγδη στη Λίνδο

Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Ιωάννη Ζίγδη  με την ευκαιρία συμπλήρωσης 23 ετών από τον θάνατο του τελέστηκε σήμερα Κυριακή στον Ιερό ναό της Θεοτόκου Λίνδου.

Στο μνημόσυνο που έγινε με μέριμνα της Τοπικής Κοινότητας Λίνδου παρέστησαν ο αντιπεριφειάρχης κ. Γιάννης Φλεβάρης, ο επικεφαλής της παράταξης Συμμαχία Νοτίου Αιγαίου Μανώλης Γλυνός, ο πρόεδρος της κοινότητας Λίνδου κ. Λάμπης Χρυσοβαλάντης το μέλος της τοπικής κοινότητας Ρόδου κ. Κώστας Γλεντής η κ. Σμάρω Καμπουράκη,  οι συγγενείς του εκλιπόντος  Σάββας Πισάκας και Δημήτρης Γανωτάκηςαπό το ΚΙΝΑΛ ο κ. Βασίλης Καρνάβας.

Ο Γ. Ζίγδης γεννήθηκε στη Λίνδο της Ρόδου το 1913. Το 1950 εκλέχτηκε μεταξύ των πρώτων βουλευτών Δωδεκανήσου. Από τότε εκλεγόταν βουλευτής μέχρι το 1989, εκτός από τις εκλογές του 1956, του ’74 και του 1981 και έγινε υπουργός. Ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση και γι’ αυτό συνελήφθη τον Ιούνιο του 1967. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα στη Σύρο, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το Δεκέμβη του 1967 με την αμνηστία, πραξικόπημα. Το 1970 καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών σε 4,5 χρόνια φυλάκιση. Κρατήθηκε στη φυλακή μέχρι το Γενάρη 1973.

Μεταπολίτευση

Κατά τη μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974 βρισκόταν στις Η.Π.Α. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα  ( 3 Αυγούστου 1974) αντιτάχθηκε στην πολιτική της Κυβέρνησης αυτής στα θέματα της αποχουντοποίησης, του Κυπριακού, της αντιμετώπισης της απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ως και της στρατηγικής του Ν.Α.Τ.Ο. στη Μεσόγειο. Υποστήριξε την ανάγκη της διατήρησης της ενότητας της Ένωσης Κέντρου και επέκρινε τον ιδρυτή του  ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας ότι η ίδρυση νέου κόμματος ήταν ενέργεια, που αποδυνάμωνε σοβαρά την αποκαλούμενη δημοκρατική παράταξη. Επέκρινε δριμύτατα την επαναφορά, από την κυβέρνηση Καραμανλή, του εκλογικού νόμου της “ενισχυμένης αναλογικής” και την πρόωρη διενέργεια των εκλογών. Για τον λόγο αυτό, ήρθε σε αντίθεση με τον Γ. Μαύρο, που ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών και ο οποίος εκλέχτηκε ως αρχηγός της Ενωσης Κέντρου στις 20 Σεπτεμβρίου 1974. Μετά την εκλογή του, ο Γ. Μαύρος και η ομάδα των “Νέων Δυνάμεων” ίδρυσαν το νέο κόμμα της Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.), από το οποίο εκπαραθύρωσαν τον Ζίγδη, που υποχρεώθηκε να κατέβει ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 στη Δωδεκάνησο υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Ένωση Κέντρου», όπου απέτυχε να εκλεγεί. Όπως περιγράφει διεξοδικά στο βιβλίο του ”Μπροστά στον Νέο Εθνικό Διχασμό (1974)”, ο Ιωάννης Ζίγδης εξωθήθηκε εκτός της Ένωσης Κέντρου, λόγω της σκληρής αντιπολίτευσης στις ενέργειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η κατάσταση εκείνη τον υποχρέωση να κατέβει στις εκλογές του 1974 με δικό του συνδυασμό στα Δωδεκάνησα υπό τον τίτλο Δημοκρατική Ένωση Κέντρου συγκεντρώνοντας 13,81%.

Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή των βιβλίων του, “Μπροστά στο νέο Εθνικό Διχασμό” (1974), “Για την Δημοκρατία και την Κύπρο – 4 μήνες αγώνα στις Η.Π.Α.” (1976) και “Προτίμησα τη φυλακή” (1977).

Επιστροφή στην πολιτική και την Ε.ΔΗ.Κ.

Τον Μάιο του 1977 αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Στις εκλογές που ακολούθησαν υπέβαλε υποψηφιότητα στα Δωδεκάνησα “ως συνεργαζόμενος” με την ΕΔΗΚ

γιατί η τότε ηγεσία της, παρά την έντονη αξίωση της πλειοψηφίας των στελεχών, δεν επιθυμούσε την επιστροφή του στο κόμμα. Μετά την συντριπτική, όμως, κομματική ήττα και την παραίτηση του Γ. Μαύρου από την ηγεσία, η Κ.Ο. τον εξέλεξε ομόφωνα, στις 29 Νοεμβρίου  1977, Πρόεδρο της Τριμελούς Δ.Ε., στην οποία και ανέθεσε την ηγεσία του Κόμματος. Το έκτακτο Συνέδριο (19-20 Μαρτίου 1978) τον εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία Αρχηγό του Κόμματος. Ο ίδιος, όμως, μετέβαλε τον τίτλο σε Πρόεδρο. Ως Πρόεδρος επιδόθηκε αμέσως στην οργανωτική ανασύνταξη του Κόμματος και την αποσαφήνιση της ιδεολογίας του. Για τον σκοπό αυτό έγραψε σειρά βιβλίων, με σημαντικότερα τα “Οροθετώντας την Ε.ΔΗ.Κ.” (1978) και “Ατενίζοντας το 1980”.

Αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Ιωάννης Ζίγδης, τη θέση του διευθυντή του γραφείου του ανέλαβε ο Ιωάννης Μανουσάκης, θέση που διατήρησε μέχρι και τις εκλογές του 1981. Ο Ιωάννης Μανουσάκης υπήρξε στενός συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου και διευθυντής του γραφείου του μέχρι τον θάνατο του,

Ο Ζίγδης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες ευρωβουλευτές (με την ΕΔΗΚ), καθώς διορίστηκε από τη Βουλή τον Ιανουάριο του 1981 και υπηρέτησε έως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου

Στις βουλευτικές και στις ευρωεκλογές του Οκτωβρίου του 1981 η Ε.ΔΗ.Κ. δεν εκλέγει βουλευτές ή ευρωβουλευτές, παρά την εντυπωσιακή της παρουσία στα Δωδεκάνησα. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ευρωεκλογές του 1984. Το 1985 εξελέγη βουλευτής κατόπιν της Συμπαράταξης της Ε.ΔΗ.Κ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηγήθηκε της αυτόνομης προσπάθειας της Ε.ΔΗ.Κ. στις πρώτες εκλογές του 1989, ενώ απείχε έκτοτε, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό στο νέο εκλογικό σύστημα της “ενισχυμένης αναλογικής”.

Φιλοδοξία του Ιωάννη  Ζίγδη ήταν να καταστήσει την Ε.ΔΗ.Κ. πρότυπο δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος, που θα πραγματοποιήσει το ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως τον θέλει η ιδεολογία του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού

Πολιτιστικό Ίδρυμα Δωδεκανήσου

Το 1991προχώρησε στη σύσταση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου “Κλεόβουλος ο Λίνδιος”, το οποίο έχει σκοπό την προβολή της συμβολής της Δωδεκανήσου στον ελληνικό πολιτισμό και τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες, ως και τη δυνατότητα της οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης της Ελλάδας γενικά στο μέλλον. Το Ίδρυμα έχει εκδώσει ένα αριθμό μονογραφιών του Ζίγδη μεταξύ των οποίων, “Η αλλαγή νοοτροπίας απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη” (1993), “Η Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά – Αιώνιος φωτοδότης της ανθρωπότητας – Αποτελεσματικό όπλο για την επιβίωση του έθνους μας” (1996), “Η Ελλάδα στα Πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης” (1997).

Το τέλος

Το 1997 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος  τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα για τις πολλές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα. Επειδή, όμως, η επίδοση θα γινόταν στις  24 Ιουλίου αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, που θα γινόταν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο ίδιος υποστήριζε, άλλωστε, ότι θα πρέπει να καταργηθούν οι επετειακές εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, που αποτελεί για το έθνος ημέρα πένθους και όχι εορτασμών. Το παράσημο του επιδόθηκε ύστερα από λίγες ημέρες στο σπίτι του, όπου και παρέμενε “έγκλειστος”, λόγω νέας επιδείνωσης ενός πολεμικού τραύματος.

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ο Ζίγδης είχε κινήσει τις διαδικασίες ανασύνταξης της Ε.ΔΗ.Κ. αναθέτοντας το έργο αυτό σε δωδεκαμελή Πολιτική – Οργανωτική Γραμματεία στελεχών. Στο πλαίσιο αυτό η τελευταία πολιτική του πράξη ήταν η αποστολή εγκυκλίου στα μέλη του Κόμματος σχετικά με τη σύγκληση Συνεδρίου εντός του 1998.

Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου του 1997.