Πάει ένας χρόνος χωρίς τον Μιχάλη Κόκκινο

Γράφει o Mάνος Κόκκινος

Ένας χρόνος στέκεται λίγος και σύντομος για να σβήσει αλλά και για να απαλύνει τον πόνο μιας βαρειάς πληγής.

Ένας χρόνος γίνεται λίγος για να καλύψει το κενό που αφήνει πίσω του καθένας που έρχεται στη ζωή για να φυλάξει Θερμοπύλες.

Ασυμβίβαστη και ονειροπόλα προσωπικότητα ο Μιχάλης Κόκκινος χάραξε από τα παιδικά του ακόμη χρόνια την επίγεια πορεία του. Ήξερε γιατί ήλθε στη ζωή και ποιο δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει. Είχε τη δική του αποκλειστική πυξίδα που χάραζε πάντα με ασφάλεια την πορεία του στο μέλλον και που του επεσήμαινε τα όποια εμπόδια έμπαιναν μπροστά του και σαν καλός κυβερνήτης ήξερε να κάμει τους κατάλληλους χειρισμούς και ελιγμούς για να τα αποφύγει, αλλά περισσότερο δεν έφευγε ποτέ από το τιμόνι. Δεν το εμπιστεύτηκε ποτέ σε άλλους, ούτε χρησιμοποίησε άλλη πυξίδα.

Με μία μοναδική αυτοπεποίθηση που τον όπλιζε πάντα με όνειρα και με δύναμη αλλά και με πίστη και προοπτική στη ζωή, περπάτησε τα πέτρινα παιδικά χρόνια και μοιράσθηκε με τους νέους της γενιάς του τα εγγενή προβλήματα μιας δύσκολης μεταπολεμικής εποχής.

Μπήκε έντονα και ενεργά αμέσως μετά τα γυμνασιακά του χρόνια στη ζωή και στο στίβο της εργασίας, αποφασισμένος να δημιουργήσει και να προσφέρει, χωρίς να νοσταλγήσει περίσσιες χαρές και απολαύσεις της νεανικής ηλικίας. Οι μεγάλες προκλήσεις της μεταπολεμικής εποχής και μιας ελεύθερης πια Δωδεκανήσου δεν τον άφησαν αδιάφορο. Με τη φαρέτρα του γεμάτη από τις αξίες και τα ιδανικά που τον προίκισε το οικογενειακό του DNA, τον μπόλιασε το Νισύρικο πατριωτικό και κοινωνικό περιβάλλον αλλά και η αξιόλογη γυμνασιακή μόρφωση, ξεκίνησε τον αγώνα του για κοινωνική δραστηριότητα και προσφορά.

Ο Μιχάλης Κόκκινος άνοιξε διάπλατα τα φτερά του για να αγκαλιάσει όλες τις προκλήσεις της εποχής του. Στο μεγάλο εργοτάξιο που στήθηκε μεταπολεμικά στα Δωδεκάνησα για μια αναπτυξιακή πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον, ο Μιχάλης έδωσε «το παρών», φόρεσε τη στολή του εργάτη και δήλωσε εθελοντής στον κοινό αγώνα για την ανασυγκρότηση της Δωδεκανήσου από τα ερείπια μιας μακρόχρονης δουλείας.

Ο Ροδιακός συνδικαλισμός που γεννήθηκε και επανδρώθηκε από μια ελεύθερη πια πατρίδα, τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή του Διοικητικού Συμβουλίου του νεογέννητου τότε Εργατικού Κέντρου Ρόδου, δίπλα στη μεγάλη συνδικαλιστική μορφή του αείμνηστου Προέδρου του Γιώργου Λαμπριανού με δυναμικούς συναγωνιστές, για να θεμελιώσουν, να οργανώσουν και να λειτουργήσουν τον τρίτο πυλώνα της δημοκρατίας στη Ρόδο μας. .

ΥΓ

Δύσκολα να αναγνωρίσει κανείς το πέρασμα του χρόνου σε ότι αφορά την απώλεια ανθρώπων ικανών που άφησαν το στίγμα τους σε αυτό τον τόπο από τις θέσεις τις οποίες υπηρέτησαν. Ο Μιχάλης Κόκκινος άφησε το στίγμα του στην πολιτική, στην αυτοδιοίκηση, στον αθλητισμό στους στενούς του συνεργάτες στον επιχειρηματικό κόσμο  που τον αγάπησαν και πορεύτηκαν μαζί του για πάρα πολλά χρόνια. Και ο χρόνος για ανθρώπους σαν τον Μιχάλη Κόκκινο δεν ξεθωριάζει αλλά φωτίζει και αναδεικνύει  ακόμη περισσότερο την προσωπικότητα και όλα όσα άφησαν πίσω τους.

Μ. Χονδρογιάννη